SIOSTRY MIŁOSIERDZIA ŚW. WINCENTEGO A PAULO SŁUŻEBNICE UBOGICH
Regułą Sióstr Miłosierdzia jest Chrystus,
to Jego miłość przynagla każdą
Siostrę do podjęcia posługi
wobec ubogich.
Św. Wincenty a Paulo poruszony ubóstwem i cierpieniem XVII- wiecznego Paryża, wsłuchując się w Boże natchnienie gromadzi kobiety, które z odwagą i poświęceniem będą nieść pomoc tym, którzy nie mają nic.
Św. Wincenty powierzył formację pierwszych kobiet św. Ludwice de Marillac.
Dnia 29 listopada 1633 roku zgromadzone wokół św. Ludwiki kobiety podejmują życie siostrzane we wspólnocie i tak powołuje Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia
Jeszcze za życia św. Wincentego i św. Ludwiki w r. 1652 pierwsze Siostry przybywają do Polski. Do obowiązków Sióstr w stolicy należało: zbieranie po ulicach biedaków dotkniętych zarazą i umieszczenie ich w szpitaliku Św. Krzyża; pielęgnowanie chorych; wychowywanie sierot i ubogich dziewcząt; rozdawanie jałmużny z ofiar otrzymywanych głównie od królowej oraz zakładanie placówek sanitarnych w miejscowościach czasowego pobytu. Oprócz tego Siostry pielęgnowały rannych żołnierzy. W r. 1712 została erygowana Prowincja Polska Sióstr Miłosierdzia. Czas rozbiorów wpłynął na podział Prowincji Polskiej na trzy: Prowincję Chełmińską, Prowincję Krakowską i Prowincję Warszawską. Taki podział istnieje do dziś.